و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کرد ، گاه از دو روزنه ی رخسارم
گاه در نگاهی پوچ در تاریکی شب هایم ، گاه در باز دمی اندوهناک که با زحمت
از قفس آزاد شده و پایانش خدا را شکر می گویند و گاه در وجودم که به هیچ پایانی
نمی رسید مگر ، “تنهایی” ، “تنهایی” ، “تنهایی”
الهی دارم از دستت شکایت.عدالت پیشه کن ای با درایت.تو که لیلی به مجنونش ندادی.چرا عشقش در قلب او نهادی؟یکی در ناز و نعمت غرق گشته.یکی در شرمنده پیش خلق گشته.یکی هر آرزو دارد بدادی.یکی یک آرزو دارد ندادی
تا تو رفتی همه گفتند که از دل برود هر آنکه از دیده رود
و به نا باوری و غصه ی من خندیدند
کاش می دانستی که در این عرصه ی دنیای بزرگ ،
چه غم آلوده جدایی هاییست
کاش می دانستی که از دل نرود هر آنکه از دیده رود !
گاه دلتنگ میشوم
دلتنگتر از همه دلتنگی ها
گوشه ای مینشینم
و حسرت ها رو میشمارم!
باختن هاو صدای شکستن را
نمیدانم من!!
کدامین امید را ناامید کردم
کدام خواهش را نشنیدم
و به کدام دلتنگی خندیدم که چنین دلتنگم...!!
