آسمان که مشد

آسمان که نشد.......چرا درخت نباشم

وقتی تو درمن این همه پرنده ای!!

ذهنم....پر از لانه هاییست که برای تو ساخته ام

خوشبختی یعنی....

خوشبختی یعنی ..........

درخاطرکسی ماندگارهستی.........که لحظه های نبودنت را............باتمام دنیاعوض نمیکند!!!

و بعد از تو دلم از عطش عشق

و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کرد ، گاه از دو روزنه ی رخسارم

گاه در نگاهی پوچ در تاریکی شب هایم ، گاه در باز دمی اندوهناک که با زحمت

از قفس آزاد شده و پایانش خدا را شکر می گویند و گاه در وجودم که به هیچ پایانی

نمی رسید مگر ، “تنهایی” ، “تنهایی” ، “تنهایی”

الهی دارم از دستت شکایت

الهی دارم از دستت شکایت.عدالت پیشه کن ای با درایت.تو که لیلی به مجنونش ندادی.چرا عشقش در قلب او نهادی؟یکی در ناز و نعمت غرق گشته.یکی در شرمنده پیش خلق گشته.یکی هر آرزو دارد بدادی.یکی یک آرزو دارد ندادی

تا تو رفتی همه گفتند

تا تو رفتی همه گفتند که از دل برود هر آنکه از دیده رود

و به نا باوری و غصه ی من خندیدند

کاش می دانستی که در این عرصه ی دنیای بزرگ ،

چه غم آلوده جدایی هاییست

کاش می دانستی که از دل نرود هر آنکه از دیده رود !

گاه دلتنگ میشوم

گاه دلتنگ میشوم

دلتنگتر از همه دلتنگی ها

گوشه ای مینشینم

و حسرت ها رو میشمارم!

باختن هاو صدای شکستن را

نمیدانم من!!

کدامین امید را ناامید کردم

کدام خواهش را نشنیدم

و به کدام دلتنگی خندیدم که چنین دلتنگم...!!

شانه ات را دیر آوردی سرم را باد برد

شانه ات را دیر آوردى سرم را باد برد

خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد

من بلوطى پیر بودم پاى یک کوه بلند

نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد

از غزل هایم فقط خاکسترى مانده به جا

بیت هاى روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه، همین معمولى ساده بساز

دیر کردى نیمه ى عاشقترم را باد برد

باد کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت

وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد